Februari - I've got you under my skin

Het is hier weer vollop zomer. Strak blauw, 32 graden, elke dag; heerlijk. De regenbuien berperken zich nu slechts tot een enkele keer per week. Met mij gaat het erg goed, op een vervelende infectie aan mijn voet na, en ik geniet van elke dag hier in Afrika.

Ik heb een erg interessante en drukke maand achter de rug. Doe-het-zelven was nooit iets waar je mij voor wakker kon maken; dat is echter verleden tijd. Ik ben samen met Tinlin en Magowe, de bouwvakker hier op school, druk bezig geweest met het afronden van een groot bouwproject op school: een verhoogd platform met een rieten dak, waar later een luxe tent onder wordt opgesteld. Dagen lang hebben we met balken en palen lopen sjouwen. Het industriele fenomeen ‘De Hijskraan’ is in Botswana tot op heden nog niet geintroduceerd, dus hebben wij als Joodse slaven aan de piramides balken omhoog moeten slepen – en wij kregen daarentegen geen hulp van de aliens.

Je moet je voorstellen dat er twee grote palen tegenover elkaar in de grond stonden. Op deze palen, moest een derde paal dwars komen te liggen. Deze moet dan als het ware de top van het driehoekige (rieten) dak zijn; de sluitsteen van hele stellage. Om deze ene paal te kunnen plaatsten hebben we met handen, planken en spijkers een illegaal-gammele stellage moeten opbouwen. En dan is het een kwestie van ogen dicht, de zware paal optillen en deze dwars leggen, en hopen dat je tijd nog niet gekomen is. Een hele ervaring, die ik expres pas op papier zet nadat ik deze overleefd heb. Nu is de basis van het huis af en zijn we bezig de rieten kap aan te leggen. Nu ik de voortgang begin te zien, begin ik dit werk echt heel erg leuk te vinden. Daarnaast geeft het natuurlijk een onwijze kick om mee te helpen iets moois te bouwen.

Deze doe-het-toch-lekker-zelf-lul-mentaliteit hebben de vrijwilligers ertoe gebracht een aantal projecten in de tuin af te ronden. We hebben van baksteen een vierkante vuurkorf gebouwd, zodat we in onze tuin lekker de zelf gekochte en geslachte kippetjes kunnen braden. Daarnaast hebben we een vierkant tafeltje gebouwd en daarop het spelbord van een populair botswaans bordspel geschilderd. Het is een combinatie van 3-op-‘n-rij en schaak en de jongens hier zijn er dol op. Tenslotte hebben we een eigen broodoven gebouwd. Nu de tuin wat aangekleder begint te worden, verplaatst het leven rond ons huis zich naar buiten. In weekenden zitten we dan lekker de hele dag buiten met de jongens: broodjes bakken en spelletjes spelen. Onze ambitie is om onze eigen tafeltennistafel te bouwen.

Nu komen de jongens niet meer naar ons huis om films te kijken of op onze laptop te spelen, maar om gewoon in onze tuin te hangen. Als ze kunnen tafeltennissen is dit plaatje helemaal compleet.



Zebra’s for life

Als je een heel jaar in een land woont, ontkom je er niet aan enige nationalistische gevoelens hiervoor te ontwikkelen. Toen de Botswaanse sprintster Amantale in September 2011 goud pakte op de 400m ten koste van de Amerikaan Felix stond ik als een klein kind met de afrikanen mee te juichen. Het hele land stond destijds op zijn kop en ik kon daarom ook niet wachten op de start van het evenement Afcon in Januari 2012.

AFCON, The African Football Cup of Nations, is het equivalent van ons Europese Kampioenschap. Het Botswanaanse nationale voetbalteam, met de heroische en intimiderende geuzennaam ‘The Zebra’s’ (Zebra’s for life!), had zich dit jaar voor de eerste keer ooit in de geschiedenis gekwalificeerd voor het toernooi. Ik had grote verwachtingen van het evenement. Alhoewel ik dit altijd goed geheim heb gehouden, ben ikzelf natuurlijk een grote voetbalfreak. Door de resultaten van het Nederlands Elftal zijn we door de jaren heen verwend met mooie resultaten en nemen we alleen maar genoegen met een overwinning. De sterspeler van de Zebra’s scoort echter niet wekelijks doelpunten voor Arsenal, maar houdt de bank warm van de Orlando Pirates. Een andere situatie en ik zou dus voor de eerste keer in mijn leven een underdog gaan aanmoedigingen op een kampioenschap. Als de Zebra’s een gelijkspelletje ergens uit het vuur konden slepen dan was ik samen met de rest van het land tevreden. Men realiseerde dat ze kwaliteit tekort kwamen om de groepsfase te overleven, laat staan het toernooi te winnen. In Maun vertelde de bewaker in de slijterij mij laatst dat hij in zijn vrije tijd voor ‘The Zebra’s under 23’ speelt.


Botswana speelde zijn eerste wedstrijd tegen Ghana. Ik zat samen alle jongens en een aantal locals om de televisie heen. Toen ik in de spelerstunnel de postbode’s van Botswana naast de bodybuilders van Ghana zag staan, kreeg ik toch wel even medelijden met aanvoerder Dipsy en zijn mannen. Ghana had vanaf het begin de overhand en scoorde in de 15e minuut het eerste doelpunt. Een corner vanaf de linkerkant draaide in bij de eerst paal en daar stond de Centrale grizzlybeer van Ghana, Mensah, al een paar minuten te wachten om de bal in te knikken. 1-0; weg stunt.

De rest van de eerste helft had Ghana de bal en de kansen, maar ze wisten het doel niet te vinden. Zou dat komen door het gebrek aan supporters op de tribune? Er waren meer ballenjongens dan toeschouwers bij deze wedstrijd; een probleem dat zich bij elke wedstrijd, met uitzondering van de wedstrijden van de gastlanden Gabon en Equatorisch Guinea, voordeed – toch wat anders dan die volgepakte tribunes op het EK.

De tweede helft begon en in de 50e minuut schoot de keeper van Botswana na een verkeerde ingooi de bal naar voren. Warempel viel deze bal achter de verdediging van Ghana en de loodgieter die Botswana in spits had staan ontweek de buitenspelval. Een-op-een op de keeper van Ghana werd hij neergehaald door de centrale verdediger, Mensah. Rode Kaart voor Ghana; Bana ba Metsi ontplofte. Rest van de wedstrijd verdedigde Ghana en probeerde Botswana aan te vallen. Einde wedstrijd, 1-0 verloren, minder erg dan we allemaal van te voren verwacht hadden tegen de kwartfinalist van het vorige WK, schoudersophalen en vroeg naar bed.



Vier dagen later speelde Botswana tegen Guinea. Zelf denk ik altijd dat verdedigen in de basis het makkelijkste is op het voetbalveld; het enige wat je moet doen is zorgen dat je directe tegenstander het voetballen onmogelijk wordt gemaakt. Hoe doe je dat? Door tegen hem aan te duwen, op tenen te trappen, in ballen te knijpen en dingen over zijn moeder in zijn oor te fluisteren. Als je dit doet, zullen er nooit 3 tegenstanders vrij komen te staan bij een zwevende voorzet en zal Guinea zo niet op voorsprong komen. Maar net zoals de meeste mannen in Botswana ben ik niet de bondscoach, dus kwam Guinea ‘gewoon’ op 1-0 in de 7e minuut van de wedstrijd.

Maar toen werd alles anders... de rastafari van de Zebra’s op linksvoor, die ik met mijn timmersmansoog al 3x voor Ajax 2 gescout had, maakte een paar spastische bewegingen met zijn o-benen, kapte naar binnen en gaf een steekpass op zijn medespeler in de 16-meter van Guinea. De keeper kwam uit, dook naar de bal en de speler van Botswana liep maar al te graag tegen zijn graaiende handen aan; Penalty voor de Zebra’s. 11-meter, aanloop, komt dat schot, .. en een uitrap voor Guinea; over (als de bal over het goal, inpaats van erin, geschoten wordt met een penalty, telt dit niet als een doelpunt en wordt er een uittrap aan de tegenpartij gegeven.. snap je dat mam, het was dus geen doelpunt).

Maar de scheidsrechter besloot anders en liet Botswana de penalty over nemen; de keeper van Guinea was te vroeg van zijn lijn gekomen. De tweede poging was wel raak en nu was alles weer mogelijk; 1-1 en het eerste doelpunt ooit voor de Zebra’s op het Afrikaanse Kampioenschap. Maar 15 minuten later stond het alweer 3-1 voor Guinea. De defensieve middenvelder van Botswana, Dudu, smeekte al de hele wedstrijd om een kaart en nadat deze vlak voor rust de zoveelste speler van Guinea had neergehakt ging de scheids overstag; rode kaart. De vrije trap ging er in en Botswana ging met 10-man en 4-1 tegen aan de thee in de kleedkamer. In de rust beweerde Sammy Kuffour, de ex-Ghanese verdediger die een half seizoen voor Ajax speelde en hierin tot 2 invalbuurtjes kwam, dat Botswana niet goed had verdedigd. Hij kon het weten, het was immers zijn expertise; slecht verdedigen. Aan het einde van de wedstrijd had Botswana slechts met 6-1 verloren van Guinea en waren ze na 2 wedstrijden al uitgeschakeld in Afcon.


De laatste wedstrijd tegen Mali was alleen maar voor de eer. Het siert het land dan wel dat ook nu gewoon weer iedereen zijn land aanmoedigd. De zebra’s speelde zowaar een goede wedstrijd en kwamen dan ook verdiend op 1-0 in de tweede helft. Mali scoorde in het slot twee doelpunten en zo ging ook de laatste wedstrijd verloren. Toch kon het land trots zijn op de prestatie van hun jongens en de twee degelijke wedstrijden die ze op de mat hebben gelegd.

Ik wist natuurlijk wat ik kon verwachten van het niveau van Afcon, maar ik was wel oprecht teleurgesteld door de sfeer die er hing. Je verwacht veel afrikaans geweld op de tribunes. De tribunes bleven echter leeg. Uiteindelijk is heel Botswana achter hun noorderburen Zambia gaan staan; Zambia was net zoals Botswana ‘Southern Africa’. Zambia versloeg uiteindelijk de grote favoriet Ivoorkust in de finale, en zo kwam de kampioen dit jaar dan toch nog uit Zuidelijk Afrika.




The Boys Bulletin


Als je 24/7 op het schoolterrein woont, worden de jongens hier natuurlijk een deel van je leven geworden. Er zijn altijd weer grappige, aparte of opmerkelijke verhalen te vertellen. Zo is een nieuwe leerling met de naam Sebopiwa definitief naar huis gestuurt. Deze jongen was voor de 5x in 6 weken weggelopen van het schoolterrein en had deze keer zelfs twee andere standard 5 jongens overtuigd met hem mee te komen. Dit werd te gek en we hebben dus helaas moeten besluiten hem weg te sturen. Met Olopeng hebben we inmiddels de afspraak gemaakt dat hij 3x per week ons huis bezemt; we hadden voor hem een memorycard gekocht in Maun. Minder leuk nieuws heb ik over Kenosi. Hij was een houseboy van ons en afgelopen maand is zijn moeder overleden. Voor de begrafenis was hij een paar dagen naar huis gegaan, maar sinds zijn terugkomst is hij zichzelf niet meer. Het was altijd een vrolijke en populaire jongen hier op school. Nu draagt alleen maar zijn gangsterkleding en trekt zich terug van de rest van de wereld, daarnaast is hij wat meer rumoer gaan veroorzaken op de school. Hij wilde geen houseboy meer zijn. Naast kenosi, hebben we deze maand nog meer veranderingen gezien op de houseboy-posities.

Tiroyamodimo had Tinlin zijn memorystick gestolen en hebben we daarom moeten verbannen van het huis. Theo is de nieuwe houseboy, en dit is, jawel, de Theo die vorig jaar voor zoveel problemen zorgden. Zijn vriend Moreri was van school gestuurt en hij heeft een metamorphose ondergaan. Hij is vriendelijk, betrouwbaar en ontzettend behulpzaam geworden; inmiddels dus een vaste gast in ons huis. Hij had altijd al een lieve kant gehad, maar kwam vaak in problemen doordat hij samen met deze Moreri dingentjes stal. Mooi om te zien hoe iemand zo kan veranderen als je hem maar een tweede kans geeft.

Wie zijn kansen verspeelt heeft, is onze college Veko. Deze man geeft vrijwillig les op Bana ba Metsi en heeft een radio die hij de hele nacht aan laat staan. Hij schijnt een drankprobleem te hebben en is bijna elke dag ziek, zwak of misselijk. Hij is hier nu 2 maanden, maar heeft meer lessen gemist dan gegeven. Hij is nu al anderhalve week vermist; ik verwacht niet dat we hem terug zullen zien. Hij was gezakt voor zijn lerarenopleiding en ik denk dat het daarom voor hem aantrekkelijk was om als vrijwilliger op Bana ba Metsi les te geven. Hier heeft hij gratis voedsel plus onderdak, en dat is voordeliger dan de hele dag werkloos in het dorpje Sepopa te zitten koekeloeren.

Tenslotte nog een grappig verhaaltje. Onze koelkast heeft zijn beste tijd gehad en geeft je tegenwoordig een elektrische schok als je deze aanraakt. Het was dus op een gegeven moment de grap om de jongens te dwingen deze aan te raken voordat ze het huis in mochten.



Momentum

De geschiedenis van Bana ba Metsi is een verhaal apart. De school is in 2000 gestart door de ex-peacecorps volunteer Steve Harpt. Over de periode van 12 jaar heeft hij deze school letterlijk vanuit de funderingen opgebouwd. Bij de start stonden er alleen maar tenten op het terrein. In de filosofie van Bana ba Metsi moeten deze probleem-kinderen hier zowel theoretisch als praktisch opgeleid worden. Vanaf de start hebben hier de jongens daarom elke middag aan de verschillende bouwprojecten hier op school gewerkt. In de loop der jaren werden de tenten daarom langzamerhand vervangen door de nieuwe voltooide gebouwtjes; stuk voor stuk gebouwd met de handen van de (ex-)leerlingen hier op school. Op dit moment zijn we bezig met het bouwen van een nieuwe keuken, een computer-kamer en dus dat verhoogde platform waar ik zoveel tijd in gestopt heb.

Al de ‘noodzakelijke’ gebouwen (klaslokalen, huizen voor stafleden, slaaphallen voor de jongens etc.) zijn inmiddels al lang voltooid en staan in volle glorie op het terrein. Daarnaast loopt de school op dit moment gewoon lekker: elk jaar veel nieuwe aanmeldingen, een degelijk lesprogramma, voldoende bekwame stafleden en strakke dagelijkse routine. Steve kan gerust een paar dagen naar Maun zonder dat het hele terrein affikt of de jongens elkaar neersteken; de school heeft momentum.

Steve heeft 12 jaar langs zijn leven gewijd aan het opzetten van deze school. Deze kleine amerikaan is een aparte persoonlijkheid en drukte heel erg zijn stemptel op Bana ba Metsi. De school is zijn kindje geworden en dit kindje kan nu op eigen benen staan. Steve begint daarom volgende maand aan zijn 2-jarige wereldreis. Gedurende deze 2 jaar zal Peter Dow zijn werkzaamheden als directeur overnemen. Na deze periode zal hij terugkeren naar de school, maar hij zal nooit meer zo actief met de school bezig zijn als voorheen. De periode Steve Harpt wordt daarmee afgesloten.



De stempel van Peter Dow


Eind maart vertrekt Steve en neemt Peter Dow zijn taken over. Zoals al eerder vermeld zijn dit twee compleet verschillende persoonlijkheden: Steve is direct en hard; een tikkeltje arrogant en zegt precies was hij denkt. Steve is de baas en je schikt je maar naar zijn standaard. Hij is niet iemand die zijn handen zomaar vuil maakt en laat liever andere de vuile werkjes opknappen. Peter Dow is daarintegen een stuk vriendelijker en ‘approchable’. Peter neemt elke middag tijdens manual work een groep jongens mee en werkt zich helemaal in het zweet met het wieden van onkruid. Hij zet zichzelf niet boven, maar tussen de andere stafleden in en probeert als een team verschillende zaken aan te pakken. Peter Dow is de Guus Hiddink en Steve Harpt de Co Adriaanse van deze school. Voor het resultaat is de ene stijl is niet noodzakelijk beter dan de andere; voor de sfeer is dat natuurlijk een ander verhaal.

De reden dat ik dit juist nu typ, na de maand Ferbruari, is de volgende: we hebben hier op school een vrijwel vlekkeloze tijd gehad zonder enig noemenswaardig probleem. Alles loopt op rolletjes. Daarnaast is Steve iets meer naar de achtergrond getreden en heeft Peter Dow zichzelf iets meer laten gelden. Zo heeft hij de leiding van de middagvergadering van Steve overgenomen. Daarnaast heeft hij laatst met ons vergaderd om zijn nieuwe ideeen aan ons bekend te maken: een ander dicipline systeem tijdens de lessen (geinspireerd door mijn verhaal over ‘Bart Mol en zijn gele kaarten’), een andere indeling van het huiswerk uurtje, Internet op de stafcomputers etc.

Steve vertrekt volgende maand en ik heb het idee dat Peter Dow veel gaat veranderen. Als ik nu puur en alleen spreek over de ‘Project Trust Volunteer ervaring’ hier op school, kan ik stellen dat dit zelfs vergaande gevolgen gaat hebben. Ik bedoel, Peter heeft geopperd een internetverbinding te starten: op die hele ervaring van het leven hier in de afgelegen bush heeft dat zeker invloed. Het Project Bana ba Metsi zit daarom in een overgangsperiode; Tinlin en ik zijn de gelukkige die mee te mogen maken.




Iedereen de groetjes van Ian Seretse Khama


Het was de zaterdagochtend van de 28e Augustus en de stafleden hadden rond kwart over 8 de weekelijkse vergadering. Steve Harpt haalde, na net het gespreksonderwerp ‘wie mogen er deze week mee vissen’ afgesloten te hebben, nog even snel aan dat over 2 uurtjes de president langs zou komen. President is een breed begrip, theoretisch had hij ook op de baas van de lokale melkboederij kunnen doelen. Rond 11 uur werd de Marimba band geinstalleerd in de keuken en werden de jongens allemaal in een rijtje gezet.

Een auto-stoet reed het terrein op en onze marimba band begon te spelen. U voelt hem al aankomen, uit de voorste auto stapte dan daadwerkelijk de enige echte president van Botswana; Ian Seretse Khama.

Mr. Khama (‘call me Ian’) droeg het trainingspak van het nationale voetbalteam en schudde nochalant, zonder bodyguard of iets anders nutteloos, iedereen de hand. Hij vroeg aan ons hoe we zijn land ervaarden en complimenteerde Tinlin met zijn Zuid-afrikaanse Rugby Shirts – (‘they are much better than our boys’). Hij heeft vervolgens op een krukje naar het Marimba Concert gekeken, waarna hij de jongens toesprak. Het deed mij een beetje denken aan Sinterklaas die op bezoek komt op een Nederlandse basisschool: hij zat rustig vragen te stellen aan de jongens over belangrijke politieke vraagstukken zoals wat ze later wilden worden en wie de beste voetballer van de school was, waarna hij uit een grote zak snoep en cadeautjes uitdeelde. Een klein halfuurtje later vertrok hij weer en het had me niet verbaast als iedereen synchroon ‘Dag presidentje, daaag, daag, Zwarte piet’ in had gezet. Alleen de legertruck met soldaten en de camera’s verraadde dat deze mensen werkelijk de leider van een land met twee-miljoen inwoners was.

De president was een persoonlijke vriend van Steve Harpt en hielp deze school al jaren met donaties. Eens in de drie jaar komt hij even buurten, en we hadden dus geluk dat wij hierbij aanwezig waren. Hij had, naast de snoeppakketten, ook nieuwe computers en etensvoorraden meegenomen. Het was een grappig gezicht om al die zware bewapende soldaten te zien sjouwen met zakken rietsuiker en dozen met monsterpop-lolly’s.

En dat zijn dan je eerste indrukken van een president van een land: een charismatische, vriendelijke down-to-earth leider. Nadat hij vertrokken was zijn we in de volgende weken andere dingen over deze man te weten gekomen. Zo zijn er geruchten dat hij meerdere mensen heeft laten liquideren, dat Seretse Khama zoals zijn buurman Mugabe gelooft dat hij het hemels mandaat bezit om dit land te besturen en dat hij daarom, voor het volks bestwil, zolang mogelijk aan de macht moet blijven. Door de geschiedenis begon bijna elka dictatuur met of een staatsgreep of een democratisch gekozen populaire (zie: Hitler, Mobutu etc.) president. Botswana staat op dit moment op het startpunt van de lange traitlon naar een dictatuur onder deze leider. De eerste akelige vrijheidsbeperkende signalen zijn inmiddels al te signaleren: het is niet meer toegestaan de politiek op de televisie te bekritiseren, er loopt erg veel blauw op straat en in elke particuliere winkel moet een foto van de president hangen. Houd dit land in de gaten, want het is intressant wat Seretse Khama de komende jaren gaat doen als de nu al beginnende onvrede van het volk zich van een miezerbuitje ontwikkeld tot een afrikaanse donderstorm: handelen voor het bestwil van het volk en aftreden, of zich in mugabische bochten wringen om de macht te behouden.

Mocht het laatste gebeuren, dan kan ik teminste wel zeggen dat ik officieel de eerste ‘van der Sande’ ben, die de hand van een dictator heeft geschud. Of.., aan wie allemaal heeft Phillips in de jaren 60 zijn gloeilampen verkocht?



Witchcraft


Het enige waar men hier in afrika banger voor is dan voor mannelijke dictatoren, is voor vrouwen met bezemstelen en rare hoedjes. Zoals ik al eerder in deze blog verteld heb, is witchcraft nog steeds de orde van de dag hier in Botswana. ‘Uilen leven ’s nachts en zijn de spionnen van de Duivel’, dat soort middeleeuwse overtuigingen komen we hier dageijks tegen. En dan heb ik het niet alleen over kinderen die deze spookverhalen geloven, maar ook volwassen kerels zoals onze collega en vriend Magowe.

Toen Magowe laatst ’s avonds terugkwam, na een paar dagen weg te zijn geweest voor zijn vrije dagen, zijn Tinlin en ik een kopje thee bij hem gaan drinken. In de loop van de avond vroeg hij opeens aan ons of wij in heksen geloofden. Vervolgens vertelde hij het volgende verhaal: bij aankomst in zijn dorp was hij naar zijn lokale afrikaanse kerk gegaan om hier met een soort profeet te praten. Deze profeet vertelde hem dat hij in dezer dagen door twee heksen bezocht zou gaan worden. Hij heeft vervolgens tijdens zijn vrije dagen niets anders gedaan dan rituelen op te voeren en maatregelen te nemen tegen dit toekomstige bezoek. Toen het zover was, heeft hij zich een aantal uur verstopt in zijn buitendouche. Er kwamen inderdaad twee heksen, toevallig twee vriendinnen uit zijn dorpje, langs en na lang op zijn deur geklopt te hebben waren zij weer weggaan. Magowe is een volwassen 30-jarige man en heeft meer dan 3uur in deze douche gezeten.

Vervolgens heeft hij ons verteld over de heksen die in de loop van jaren op de school zijn geweest. Als de heksen jaloers op iemand’s positie zijn, dan gebruiken zij bijv. slangen en schorpioenen om deze te vermoorden. Hij vertelde dat er veel heksen in de omgeving jaloers op ons, de twee vrijwilligers uit Europa, zijn, maar dat hij elke avond voor ons bidt en dat we daarom deze kogel tot nu toe hebben kunnen ontwijken.
Dit is Afrika. Deze afrikaanse overtuigingen zijn de orde van de dag en gaan nog veel verder. Zo is er laatst in Shakawe, dichtsbijzijnde dorpje, een man gearresteerd omdat hij ervan verdacht werd een baby vermoord te hebben. Het verhaal gaat dat hij deze dode baby in de funderingen van het pand van zijn nieuwe bedrijf heeft gelegd, omdat hier geloofd wordt dat dit geluk en welvaart aan het nieuwe bedrijf brengt. Dit is echt waar en het vermoorden van baby’s voor succes in het bedrijfsleven gebeurt hier nog dagelijks. Wat dat betreft lopen ze hier honderden jaren achter.



David Scott


Project Trust zendt al ruim 40 jaar vrijwilligers uit over de hele wereld. Bana ba Metsi is vanaf 2004 een van de vele projecten van Project Trust. Wij zijn dus het 8ste koppel volunteers dat hier werkt. Bana ba Metsi bestaat 12 jaar en is over deze periode veranderd van een veredeld tentenkamp in een weliswaar primitief, maar strak-gerund schooltje. Een Project Trust volunteer die hier dus 8 jaar geleden werkte, heeft daarom misschien wel een hele andere ervaring van dit project dan wij, de volunteers anno 2012.

David Scott was over de periode 2005/2006 een volunteer. David heeft 5 jaar gestudeerd in Dundee in Schotland en reisde de afgelopen maand door Zuidelijk Afrika. Hij was natuurlijk verplicht om even een bezoekje te brengen aan zijn oude project en de nieuwe volunteers te bezoeken. Hij heeft twee nachten bij ons gelogeerd; in het huis dat hij zelf 5 jaar geleden gebouwd had. Hij vertelde ons dat hij gedurende zijn jaar in de vervallen tent tegenonver ons huisje heeft gewoond en dat hij het meerendeel van het jaar samen met zijn partner bezig is geweest ‘The Volunteers House’ te bouwen. Hij heeft er helaas zelf nooit in kunnen wonen.

De twee dagen dat hij ons bezocht hebben we alleen maar verhalen uitgewisseld over onze tijden hier in Afrika. Bana ba Metsi was voor hem ontzettend veranderd. Uiteraard waren er veel meer gebouwen bijgebouwd; zo sliepen die kinderen in zijn tijd nog in tenten en had de helft van de stafleden nog geen eigen huis. Hij en zijn partner waren naast het lesgeven in de morgen, vooral bezig met de bouw van de huizen hier. Wij helpen ook af en toe mee met de bouwprojecten, maar toch veel minder dan deze twee 5 jaar geleden gedaan hadden. Wij daarentegen zijn veel meer met de jongens bezig (voetbal, volleyball, bibliotheek etc.). Maar buiten het feit dat de school nu veel aangekleeder is en beter runt, was het leven hier op Bana ba Metsi nog precies hetzelfde en zo konden we uren lullen over alle dingen die we meegemaakt hebben hier in Afrika.

Wat erg leuk was om te horen was het volgende: omdat ‘Bana ba Metsi’ zo een uniek en het enige project in Botswana is, hebben de verschillende Project Trust vrijwilligers elkaar door de jaren heen altijd opgezocht. Zo zijn er onderling goede contacten opgebouwd en is er een vriendengroep ontstaan. Elk jaar organiseert Project Trust een ceileidh (een traditionaal schots feestje waar men met rare rokjes en wapperend genetelia klassiek danst) in Edinbrugh. Elke Project Trust volunteer is welkom. Elk jaar ontmoeten alle voormalige Bana Ba Metsi volunteers elkaar een paar dagen van tevoren en logeren allemaal in het appartement van Tristan Williams, Volunteer op Bana ba Metsi in 2005/2006. Hij gaf aan ontzettend veel vrienden overgehouden te hebben aan zijn tijd in met Project Trust. Ontzettend aardige kerel en hij vertrekt nu naar Brazilie om daar een baan te zoeken als leraar engels. Hij heeft me het nummer van deze Tristan gegeven, en we zijn naar het schijnt altijd welkom om bij deze ex-Bana ba Metsi in zijn appartement in Edinbrugh te logeren.



Terug naar Maun

Nu heb ik dus weer vrij en ga ik voor de zoveelste keer naar Maun. Peter Dow heeft ons de sleutels van zijn huis gegeven en we mogen hier logeren; wat is het toch een geweldige vent. Vorige maand was het echt geweldig in Maun; we leren steeds meer mensen kennen en we hebben het hele weekend alleen maar bij vrienden in huis rond gehangen. Willen we barbecuen, dan bellen we Gemme en Michelle en gaan we in hun kasteel aan de rivier een vuurtje stoken. Willen we een lift, dan zijn Moss, Kelly en Simone altijd bereid ons op te halen en af te zetten. Willen we beestjes kijken, dan kunnen we altijd bij James in zijn Lodge in het Moremi Game Reserve terecht – niet verkeerd om vrienden te hebben, beetje duur rond de feestdagen soms.. Er is hier in botswana zo’n kleine blanke comunnity dat iedereen naar elkaar toe trekt en dat er een hecht groepsgevoel heerst. Daarnaast is er niet bijzonder veel te doen, zodat iedereen in zijn vrije tijd met elkaar rondhangt. Zo ontmoet je dus, jong en oud, heel veel verschillende mensen. Het is te begrijpen dat dit Africa-gevoel onder je huid gaat zitten.



Tenslotte nog een paar leuke vooruitzichten voor de maand Maart op een rijtje. Mr. Modisaeman neemt ons mee naar zijn ‘cettlepost’ om hier een te picknicken met zijn vrienden; for the record, modisaeman houdt van bier. Magowe heeft ons gevraagd hem te helpen met het stukken van een afgebrand huis in Ngarange, we gaan dus een dagje voor hem werken in dit botswaanse dorpje. Tenslotte heeft Mosuthu ons uitgenodigd met hem te gaan kamperen op een eiland: we zullen op een boomstam, een ‘mokoro’, naar een eiland peddelen. Hier zullen we met een jachtgeweer proberen een Kudu te schieten en een paar vissen te vangen. ’s Avond zullen we onze vangst lekker opsmikkelen om vervolgens onder de afrikaanse sterrenhemel en tussen de olifanten in slaap te sukkelen.

Godjandorie, wat ben ik toch gelukkig dat ik dit mag meemaken. Zoals Steve Jobs zou hebben gezegd: dit jaar is ‘ongezond geweldig’.


Sharpo!, Michael van der Sande